Środa Popielcowa rozpoczyna okres czterdziestodniowego przygotowania do największej chrześcijańskiej uroczystości – Świąt Paschalnych. W Środę Popielcową – zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego – obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i post ścisły (trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden – do syta). Prawem o wstrzemięźliwości są związani wszyscy powyżej 14. roku życia, a prawem o poście – osoby pełnoletnie do rozpoczęcia 60. roku życia. W tym dniu wierni przyjęli na swoje głowy popiół – znak podjęcia wielkopostnej pokuty i nawrócenia.
Odwiedzin dzisiaj: 0
Odwiedzin w sumie: 82
Przy posypywaniu głów popiołem kapłan może używać zamiennie jednej z dwóch formuł.
Pierwsza, dawna, ale wciąż jeszcze używana, wzięta jest z Księgi Rodzaju i brzmi: „Pamiętaj człowieku, że prochem jesteś i w proch się obrócisz” (Rdz 3, 19).
Druga formuła, nowa, ma wyraźnie aspekt duszpasterski. Została wypowiedziana przez samego Jezusa Chrystusa: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1, 15).
Bóg nie chce śmierci grzesznika, ale żeby się nawrócił i żył (por. Ez 33, 11). Nawrócić się – znaczy wyrzucić grzech z myśli i z serca i wrócić do Boga. Oznacza to również stałą pamięć, że Bóg zawsze jest gotowy przebaczyć, bo jest bogaty w miłosierdzie. W akcie przebaczenia objawia się najpełniej Jego miłosierna miłość do człowieka. Każda z tych formuł ma swoją wymowę. Pierwsza – dosadna, uczy realizmu i zmusza do refleksji nad życiem człowieka. Druga – zachęca do prawdziwej pokuty i odmiany życia w duchu Ewangelii.
Ks. proboszcz Sławomir Witkowski w swojej homilii pięknie mówił o najważniejszych dobrych uczynkach w czasie Wielkiego Postu.
MODLITWA, POST i JAŁMUŻNA to 3 dobre uczynki, o których pamiętamy zawsze, ale najbardziej w Wielkim Poście.
Modlitwa i post otwierają nas na Boga, ale też na własne potrzeby, zachęcają nas do wejrzenia w głąb własnego wnętrza. Jałmużna otwiera nas na potrzeby drugiego człowieka.
Ten kto kocha umie dzielić się tym, co posiada, choćby sam posiadał niewiele. Miłość nie boi się straty i nie liczy swego. Przykładem jest tutaj ewangeliczna uboga wdowa, która wrzuca do skarbony wszystko co ma. Oddaje nawet to co jest jej konieczne do życia.
Zwyczajna dobroć, życzliwość, szacunek, podnoszące słowo czy modlitwa mogą stać się pięknym darem dla bliźniego, ale też dla Boga, bo przecież Jezus powiedział:
„Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”
/Mt 25, 40/
